Αυτό κάνει ο Παναθηναϊκός στους τελευταίους τέσσερις αγώνες και βλέπει τους αντιπάλους να περνάνε από πάνω του. Παίζει αργά στην επίθεση και ακόμα πιο αργά στην άμυνα. Μόλις η διαφορά κτυπήσει κόκκινο, επιλέγεται ένα σταθερό σχήμα με Ούκιτς, Διαμαντίδη, Φώτση, Γκιστ, Μασιούλις το οποίο μαζεύει τις διαφορές αλλά δεν νικάει.
Είναι σαφές ότι αυτή την στιγμή οι πρωταθλητές Ελλάδας, μοιάζουν μπερδεμένοι στο ξεκίνημα των παιχνιδιών. Ο Πεδουλάκης ανοίγει τις επιλογές του και τις μαζεύει πολύ γρήγορα καταλήγοντας σε ένα ευέλικτο γρήγορο σχήμα που εγκαταλείπει το …σκεπτόμενο μπάσκετ, βάζει τα πόδια στον ώμο και τρέχει. Τρέχει και τελικά δεν φτάνει.
Τί γίνεται από εδώ και πέρα; Περιμένει να δει αν θα γυρίσει υγιής ο Λάσμε που μοιάζει να παιδεύεται ακόμα όπως συμβαίνει από το ξεκίνημα της σεζόν. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει καθόλου χρόνος με τρεις διαδοχικούς μεγάλους αγώνες για την Ευρωλίγκα και τον ημιτελικό του κυπέλλου, είναι τέσσερα ματς που κρίνουν πάρα πολλά. Αν δεν έχει τον Λάσμε σε άριστη κατάσταση, κάτι που μοιάζει δύσκολο, τότε πιθανώς ο Παναθηναϊκός που είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο να τραβήξει το κουπί.
Τα καλά νέα μίας ήττας
Υπάρχουν καλά νέα από την νέα ήττα. Η μπάλα πηγαίνει περισσότερο στον Ούκιτς και το παιχνίδι γίνεται πιο γρήγορο απελευθερώνοντας τον Διαμαντίδη. Φώτσης και Γκιστ λειτουργούν πολύ καλύτερα στην άμυνα πια καλύπτοντας τους κοντούς. Ο Μασιούλις σταθεροποιείται στο «3». Αυτά είναι τα θετικά. Τα αρνητικά; Οι υπόλοιποι;Ξαφνικά το ρόστερ μίκρυνε απελπιστικά. Ο Μπράμος δεν βοηθάει, ο Κάρι είναι άστοχος, ο Μαυροκεφαλίδης δεν παίρνει ρόλο λόγω άμυνας, ο Μπατίστ δεν μπορεί αυτή την στιγμή να βοηθήσει.
Ξαφνικά ο Παναθηναϊκός είτε λόγω θερινών επιλογών είτε λόγω διαχείρισης, μένει από παίκτες. Το ρόστερ συρρικνώνεται και ο χρόνος συμμετοχής αυξάνεται για τον Διαμαντίδη ή τον Φώτση.
Αυτό που ψάχνει ο Πεδουλάκης είναι τρόπο για να νικήσει την Παρασκευή τον Ερυθρό Αστέρα και μετά είναι σαφές ότι θα τεθεί θέμα αλλαγών. Καταρχάς έναν περιφερειακό τον οποίο ήθελε από το καλοκαίρι και ίσως έναν ψηλό.
Ότι κι αν συμβεί, όσο οι πρωταθλητές πάνε αργά δεν θα έχουν καμία τύχη. Δεν είναι μόνο η απουσία του Λάσμε,αλλά πότε θα επιλέξει ο Έλληνας προπονητής να πάει η ομάδα πιο γρήγορα χωρίς να πρέπει να καλύψει μία διαφορά.
