Θυμίζει σε πρώτη ματιά το Ευρωμπάσκετ όταν μιλάγαμε για τους περιπάτους μέχρι τα ημιτελικά όπου και θα δίναμε τον μοναδικό δύσκολο αγώνα οπότε θα είχαμε όλο τον χρόνο να προετοιμαστούμε. Χρόνο είχαμε διότι η ομάδα γύρισε νωρίς στην Αθήνα και ημιτελικά δεν είδαμε. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι Φιλιππίνες είναι κάτι περίεργοι κοντοί που σουτάρουν μόνο τρίποντο, η Αργεντινή σε φάση ανανέωσης, το Πουέρτο Ρίκο σταθερός πελάτης και η Κροατία μία φορά μας νίκησε πέρυσι όταν είμασταν διαλυμένοι.
Ωραία όλα αυτά, αλλά είμασταν εμείς που χάσαμε από την Φινλανδία, την Ιταλία, τρώγαμε 25 πόντους από την Σλοβενία στο 25, έχουμε χάσει έστω για ένα σουτ κι ένα σφύριγμα από την Νιγηρία.
Οι παίκτες μας μπορεί να είναι σπουδαίοι, η ομάδα όμως έχει αποδείξει από το 2010(και μην υπολογίζουμε το 2011 διότι ήταν ένα μικρό θαύμα που οι …υπόλοιποι τερμάτισαν στην εξάδα αφού οι βεντέτες δεν ταξίδεψαν για οποιονδήποτε λόγο) ότι δεν τα καταφέρνει. Ουσιαστικά και το 2007 και το 2008 με την κορυφαία εθνική σε πληθώρα ταλέντου, δεν σαρώσαμε τα μετάλλια.
Το γεγονός ότι οι ομάδες μας κατακτούν συνεχώς την Ευρωλίγκα δεν έχει καμία σχέση με την εθνική μας, κυρίως γιατί οι σύλλογοι λειτουργούν επαγγελματικά και σοβαρά. Όχι παρεϊστικα. Έχουν τους καλύτερους δυνατούς προπονητές, έμπειρους συνεργάτες, στιβαρότατες διοικήσεις.
Η κλήρωση μπορεί να είναι καλή μόνο αν η εθνική μας εμφανιστεί τόσο σοβαρή όσο το 2011 ή το 2009 ασχέτως των παικτών οι οποίοι θα την συγκροτήσουν. Η ομάδα θέλει ανοικοδόμηση σε όλα τα επίπεδα με καινούργια πρόσωπα τα οποία θα έρθουν να κάνουν μία δουλειά ως άριστοι επαγγελματίες και δεν θα είναι …εθελοντές. Αν πάμε πάλι στον…φίλο, του φίλου, τότε η κλήρωση θα αποδειχθεί κατάρα διότι θα νομίζουμε ότι χάσαμε από χειρότερους. Πάλι. Μόνο που σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Πηγή
