Η Μίλαν δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος. Από τους παίκτες που βρίσκονται τούτη τη στιγμή στα κατάστιχα του συλλόγου, ελάχιστοι θα είχαν το θάρρος να περάσουν την πόρτα των γραφείων της οδού Τουρίνι για να υπογράψουν συμβόλαιο συνεργασίας πριν από 6-7 χρόνια. Κι αυτοί με τον όρο να βρίσκονται μεταξύ πάγκου κι εξέδρας.
Το σχέδιο αναδιάρθρωσης του συλλόγου δεν φαίνεται να στέφεται με επιτυχία. Η εποχή των "γερόλυκων" και των δυσβάσταχτων συμβολαίων ανήκει στο παρελθόν, αλλά η νέα σελίδα των "ροσονέρι" έχει κολλήσει στο γύρισμα.
Η αλλαγή ήταν απαραίτητη. Στο ποδόσφαιρο της διαρκούς εξέλιξης, των Αράβων, Ρώσων κι Αμερικανών επενδυτών και του Financial Fair Play, η Μίλαν είχε μείνει στην εποχή του padrone, του απόλυτου "αφεντικού" που καθόριζε μόνος του τις τύχες του συλλόγου. Όταν αυτός είναι ο Καβαλιέρε, γίνονται άμεσα αντιληπτές κι οι αντικειμενικές δυσκολίες του εν λόγω εγχειρήματος.
Η απόφαση ξεσκαρταρίσματος του ρόστερ από παίκτες άνω των 30 ήταν κάτι που επιθυμούσε διακαώς ο κόσμος της Μίλαν, έστω και με πόνο ψυχής. Αλεσάντρο Νέστα, Κλάρενς Ζέεντορφ, Τζενάρο Γκατούζο, Μάσιμο Αμπροζίνι και λοιποί δεν μπορούσαν να οδηγήσουν την ομάδα σε νέες επιτυχίες και στον σκληρό κόσμο του ποδοσφαίρου έπρεπε να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Το ίδιο και ο Αντρέα Πίρλο, η απόφαση για την αποχώρηση του οποίου ήταν δική του, αφού δεν δέχθηκε το μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας που του προσέφερε ο σύλλογος. Εκ των υστέρων, αυτή η εξέλιξη έκανε καλό και στους δύο, αφού ο ποιοτικότερος Ιταλός ποδοσφαιριστής της τελευταίας δεκαετίας έζησε μία δεύτερη νιότη με τη "σκουάντρα ατζούρα" και τη Γιουβέντους, ενώ η Μίλαν δεν συνέχισε με τον "βραχνά" που είχε από τη σεζόν του τίτλου, το 2010-2011, να προσπαθεί να βρει θέση στον Πίρλο σε συστήματα και τακτικές που δεν του ταιριάζουν αγωνιστικά, καταστρέφοντας τόσο το παιχνίδι της, όσο και το δικό του.
Η δεύτερη φάση του πλάνου, ήταν η οικονομική προσαρμογή. Η Μίλαν μετεξελίχθηκε σε ομάδα... τροφό κορυφαίων συλλόγων, με τρανό παράδειγμα την πώληση - πακέτο των Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς και Τιάγο Σίλβα στην Παρί Σεν Ζερμέν. Οι δύο κορυφαίοι παίκτες του ρόστερ το 2012 παραχωρήθηκαν έναντι 63.000.000 ευρώ στον νεόπλουτο γαλλικό σύλλογο, μία κίνηση που κατά τον Μπερλουσκόνι θα απέφερε 150.000.000 ευρώ στα ταμεία της ομάδας, εννοώντας και την απαλλαγή από τα πανάκριβα συμβόλαια και τη φορολογία που θα επιβάρυνε τον σύλλογο μέχρι την εκπνοή τους.
Αυτή η εξέλιξη δεν μοιάζει τόσο... Μπερλουσκονική, αφού ο ιδιοκτήτης των "ροσονέρι" τόσα χρόνια συνήθιζε σε κινήσεις εντυπωσιασμού ακόμα και για να υφαρπάξει ψήφους (όπως και συνέβαινε). Σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για την πολιτική καριέρα του, κάτι τέτοιο έμοιαζε παράταιρο με τις πρακτικές που έχει εφαρμόσει τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Εκεί κρύβεται και το μυστικό της νέας Μίλαν. Δεν ήταν δικές του αποφάσεις, ήταν αποφάσεις άλλου Μπερλουσκόνι. Ή πιο συγκεκριμένα, άλλης.
Το μυαλό πηγαίνει άμεσα στην Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι που έγινε γνωστή τα τελευταία χρόνια από τη σχέση της με τον Αλεσάντρε Πάτο. Η εντυπωσιακή 29χρονη κόρη του Καβαλιέρε έχει ανέλθει γρήγορα τα διοικητικά σκαλοπάτια της Μίλαν και πλέον θεωρείται ισάξια του Αντριάνο Γκαλιάνι. Όσο κι αν προορίζεται για διάδοχος του πατέρα της στον θώκο της ομάδας (εφόσον η οικογένεια κρατήσει τη Μίλαν), τα πραγματικά "ηνία" κινούνται από αλλού, από τη μεγαλύτερη κόρη του Μπερλουσκόνι, τη Μαρίνα.
Η 47χρονη επιχειρηματίας είναι η πρόεδρος της "Fininvest Holding", του επενδυτικού βραχίονα της οικογένειας Μπερλουσκόνι, καθώς του πανίσχυρου εκδοτικού "Μondadori" και ουσιαστικά είναι εκείνη που διαχειρίζεται την περιουσία του πατέρα της. Είναι εκείνη που δίνει καθημερινή μάχη να σώσει στον επιχειρηματικό κόσμο ό,τι γκρεμίζει με την άσωτη προσωπική ζωή του ο Καβαλιέρε.
Το επαγγελματικό προφίλ της Μαρίνα Μπερλουσκόνι είναι διαφορετικό από εκείνο του πατέρα της. Άτεγκτη και τεχνοκράτισσα, δεν επιτρέπει λογιστικές απώλειες στις επιχειρήσεις που βρίσκονται υπό τον έλεγχό της. Και αυτό φαίνεται να συμβαίνει και με τη Μίλαν. Την ώρα που ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ετοιμάζεται για το πολιτικό ρέκβιεμ του, πιθανότατα μία οπερέτα από καταδικαστικές αποφάσεις και κοινωνική ταπείνωση, η κόρη του αναλαμβάνει να τρέξει το ιδιαίτερο πρότζεκτ που ονομάζεται "μεταμόρφωση της Μίλαν". Μόνο που η αλλαγή προσώπων του ποδοσφαιρικού τμήματος δεν είναι δική της ευθύνη κι εκείνοι που την επωμίστηκαν, απέτυχαν παταγωδώς.
Η τακτοποίηση του ετήσιου ισολογισμού της Μίλαν, η οποία κάθε χρόνο βρίσκονταν στο κόκκινο κατά 60.000.000 και 70.000.000 ευρώ, έγινε καθ' υπόδειξη της νο48 πιο ισχυρής γυναίκας του κόσμου και στα χαρτιά έχει θετική έκβαση. Οι "ροσονέρι" πλέον υπάγονται στους κανονισμούς του FFP και δεν θα αντιμετωπίσουν κίνδυνο στο μέλλον με την παρουσία τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Μόνο που μπορεί να μην... χρειάζεται κάτι τέτοιο, μετά από την αγωνιστική συρρίκνωση που φέρεται να έχει υποστεί ως μέγεθος τα τελευταία χρόνια. Ο προπονητής Μασιμιλιάνο Αλέγκρι και παίκτες όπως ο Φιλίπ Μεξές, ο Σούλεϊ Μουντάρι και ο Αλεσάντρο Μάτρι θα συνέθεταν έναν άξονα ομάδας που έχει στόχο την κατάκτηση "εισιτήριου" για το Europa League και τη διάκριση στο Coppa Italia. Οι νεαροί (και κάποιοι πραγματικά ταλαντούχοι) ποδοσφαιριστές του έμψυχου δυναμικού είτε δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του προπονητή τους είτε παραχωρούνται δανεικοί κι αγύριστοι σε περιφερειακούς συλλόγους, με συνέπεια οι "ροσονέρι" να καταλήγουν στον δρόμο γυρολόγων ή περιορισμένης ικανότητας ποδοσφαιριστών.
Η απουσία παικτών παγκόσμιας κλάσης στο έμψυχο δυναμικό (ο σακατεμένος Κακά ή ο συμπλεγματικός Μάριο Μπαλοτέλι δεν μπορούν να ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία) σε συνδυασμό με την απώλεια προσανατολισμού στην προσπάθεια ολιστικής αναμόρφωσης του συλλόγου, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Η Μίλαν βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και οι πεπερασμένες δυνατότητές της καθιστούν κάθε παιχνίδι με τη Γιουβέντους ρεαλιστικά... αδιάφορο. Μέχρι τη διεκπεραίωση των αλλαγών σε κάθε επίπεδο, ο πήχης έχει κατέβει. Επικίνδυνα...
